Gisteravond laat in de trein, op de terugweg van een bezoek aan mijn ouders, luisterde ik naar John Cales cantate ‘Do not go gentle into that good night’. Prachtige muziek op een tekst van Dylan Thomas, over vaders die niet vredig horen in te slapen, maar moeten ‘rage against the dying of the light.’ Omdat het Youtube was, zag ik er voor het eerst beelden bij: een live-uitvoering in Nederland, met de kinderen van het Stedelijk Helmonds Concertkoor en het Metropole-orkest. Ineens viel me op dat Cale echt als twee druppels water leek op een oude foto van William Butler Yeats, tot en met het losse plukje haar, het zwarte strikje, de gebiologeerde blik die recht vooruit staarde in de verte.